Jongenspraat

De hitte trekt zich niets meer van het vallen van de avond aan. Zelfs de vogels hebben uit lijfsbehoud het zwijgen aangeleerd. Maar dan klinken verderop heldere stemmen door het pad achter de tuinen. Wat ik hoor ik daar toch? Is dat een demonstratie? "Kinderen zijn de baas! Kinderen zijn de baas". Even later schieten drie jongentjes op hun stepjes voorbij. Drie even overtuigde als vrolijke idealisten. Je zou zelf weer een step willen hebben.

Nog geen half uur later komt het trio vanuit de andere kant het pad weer op steppen. Maar er wordt nu niet meer gescandeerd. Heeft het speelveldje teveel van de krachten gevergd? Want ook dat steppen gaat minder voortvarend.

Maar er wordt toch nog wel gesproken: - "Gaan jullie het tegen je vader zeggen?", vraagt het voorste jongetje aan zijn vriendjes. En net als zij wil ik ook wel weten wat of dat is. - Nou, dat kinderen de baas zijn."

Jongentje twee is goudeerlijk: - "Dat durf ik eigenlijk niet zo goed," bekent hij.

Maar jongetje drie nu wordt later vast politicus. Want beweert hij: "Ik ga het morgen wel aan mijn vader vertellen."

Dan blijft het stil in het pad.