Geef de pen door...

Ook in een echte estafettewedstrijd gaat er wel eens iets mis: het estafettestokje valt of de volgende loper is zo snel van start gegaan dat zij niet meer is in te halen, maar zij is wel het stokje vergeten over te nemen. Onze zeer creatieve redactie van Craneveer heeft echter altijd een oplossing achter de hand. Het zal u intussen duidelijk zijn dat ik op verzoek van de redactie de pen heb overgenomen, maar dat ik niet de buurvrouw ben van Nynke Otten. Wel kan ik ongeveer op dezelfde wijze beginnen als Nynke in haar stukje over BUREN in de vorige Craneveer.

Ooit woonden wij op de Huissensestraat in Zuid. Hoe wij, Annie en ik, in 1960 aan zo'n flat op de Huissensestraat gekomen zijn is een verhaal apart. Als toen jong katholiek gezin hadden wij op deze flat al gauw twee kinderen en was de derde op komst. Daar waren die flats toch niet op berekend en in mei 1963 ging ik als verantwoordelijk gezinshoofd op zoek naar een woning en waar iets te willen valt is vaak ook een weg. Het was voor ons al snel duidelijk dat onze toekomstige woning op Alteveer zou liggen (en niet op het Cranevelt, dat toen nog in aanbouw was).

Geluk speelt in het leven vaak een belangrijke rol. Toen onze huidige woning ons aangeboden werd (uiteraard door een makelaar) was de koopprijs voor een jong gezin wel erg hoog. Mijn vrouw, hoogzwanger en dus geëmotioneerd, liet onder tranen blijken dat we dat toch niet konden betalen. Er ging zo maar in een keer 10% van de prijs af. Zelfs de makelaar schrok ervan. Op 1 april (ja, ja) 1964 verhuisden wij van de Huissensestraat naar onze strategische positie die uitkijkt over het Beethoven-pleintje en dat is volgend jaar dus al weer 40 jaar geleden.

De oude heer Boelmans, zoals Henk hem noemt, Remmer voor de intimi, was toen net twintig geworden. In zijn nostalgische gekleurde wijkgeschiedenis (jammer dat we die voortaan moeten gaan missen) heeft hij al gesproken over de toenmalige samenstelling van de middenstand op het pleintje en in mijn herinnering klopt die vrij aardig. De kerk was er toen nog niet. Daar lag een braakliggend veldje met een race-circuitje, waar Robbie Slijkhuis zijn bromfietsen op uit-probeerde. De vorm van het "plein" is echter in al die jaren niet veranderd. Functioneel voor de logistiek van het verkeer, maar ook niet meer dan dat en dat is jammer. Peter Bouman heeft op eigen initiatief, ook al weer enkele jaren geleden, een bloembak en een tuintafel neergezet, maar het effect wordt tenietgedaan door twee van die lompe bakken voor flessen en kleding. Functioneel misschien wel, maar esthetisch ...

Vanaf mijn favoriete zitplaats zie ik in de loop van het jaar de centrale boom op het plein veranderen, groen, bruin, kaal en weer groen worden. Eind vorig jaar, tijdens een storm met orkaankracht, braken verschillende takken af. Ik vreesde het ergste voor zijn voortbestaan, maar ik ben de plantsoenen-dienst van de Gemeente erg dankbaar voor de wijze waarop ze "mijn" boom een verjongingskuur hebben laten ondergaan. Zo kan het ook!

We wonen in een fantastisch wijk, maar we hebben het hart van de wijk een beetje verwaarloosd, misschien dat de jonge gezinnen er andere ideeën op na houden dan twee schamele wipkipjes voor het centrum van de wijk

Tot slot: oudere mensen worden soms wat al te nostalgisch over vroeger. Het valt me dan ook op dat in deze rubriek de pen vaak doorgegeven wordt aan de wat oudere leeftijdgenoten. Graag wil ik deze groeiende traditie doorbreken en de pen doorgeven aan onze nieuwe buaren Bert en Ingrid met hun zoontje Moritz met zijn blonde krullenbol.