Uit de bus geklapt

Ik loop bij ons de laan op. Op weg naar mijn garage. De regen komt met bakken uit de lucht. Het is daarenboven ook nog smerig koud. Kortom 't is pokkenweer. Maar voor mij schijnt de zon. Hoe kan dat nou, zult u vragen. Ik ben op weg naar één van de mooiste meisjes op deze aardbodem.. Roxy is haar naam. Het is mijn kleindochter, Nog geen twee jaar oud... Als ik mijn kleindochter bij mij heb. dan voelt het weer, ook al is het pokkenweer, aan als ware ik op Gran Canaria. Heerlijk zonnig, lekker warm.

Zodra ik haar in het autostoeltje geïnstalleerd heb, roept zij onmiddellijk: "Opa, liedjes, liedjes." Dat betekent, -dat ik het bandje met kinderliedjes in werking moet zetten. Haar spreektaal bestaat uit zeer korte zinnetjes. Maar voor Opa begrijpelijk. En dan zingen Opa en Roxy samen de liedjes mee. Dat wil zeggen, dat mijn kleindochter de liedjes afmaakt.

Om u een paar voorbeelden te geven: Opa zingt: "Vader Jacob, slaapt gij nog, slaapt gij nog?" En Roxy volgt dan met: "Bim, bam, bom, bim, bam, bom." Of: "Op een paddestoel, rood met witte stippen, zit kabouter Spillebeen heen en weer.. " Roxy besluit met "te wippen", waarbij zij een wipbeweging maakt.

Nog een mooie: "Berend Botje ging uit varen, met een bootje uit Zuid Laren. Nooit kwam Berend Botje weerom, hij ging naar", en dan schreeuwt Roxy: "Naar Amerika!" Dat vindt zij prachtig. Opa vindt 't niet minder mooi.

Ook heeft zij evenals duizenden Nederlanders Frans Bauer op haar repertoire. Dit dankzij Lydia of zoals Roxy haar noemt "Lya", haar voogdes en eenmaal per week haar oppasmoeder. Als u wist hoe dikwijls Roxy van oppasmoeder in de week wisselt, zou u met uw hoofd schudden en uitroepen: "Dat kan toch niet." Maar 't kan wel en helaas 't kan niet anders.

En tot dusver accepteert de kleine meid dat als heel normaal. Zij heeft kort na haar geboorte haar moeder verloren. De vader van Roxy heeft geen baantje van 9 tot 17.00 uur. Maar zijn schoonzusjes, drie in getal, en de voogdes zijn evenals Oma en Opa stapelgek op hun nichtje en altijd bereid als oppasmoeder te fungeren. Uiteraard zijn wij ook zo nu en dan oppas.

Nu zijn Oma en Opa niet meer zo piepjong, komen eerder dichter bij de uitdrukking "tamelijk oud". En we zijn dan ook na een dag en nachtje oppassen "total loss". Desalniettemin, al komt de regen met bakken uil de lucht vallen en is het smerig koud, gewoon pokkenweer, voor Oma en Opa schijnt de zon als Roxy bij hen is. Zij verwarmt onze harten als geen ander. Alle Oma's en Opa's met kleinkinderen hebben dat zelfde gevoel neem ik aan.