Van het bestuur

Het vorige nummer van dit wijkblad had ik - oud-voorzitter - een column geschreven over de algemene ledenvergadering. Het stukje ging over het probleem dat onze vereniging bijna geheel steunt op een klein groepje van steeds dezelfde mensen. Twee veertigers behoren tot de jongsten, maar ze hebben er al respectievelijk weer zes en zeven bestuursjaren op zitten en willen terecht de fakkel zelf wel eens weer door geven. Als voorbeeld van de oude zittende garde koos ik mezelf en Jop Burlage.

In een wat satirische toon voorzag ik de veertigers daarin van epitheta als jong, daadkrachtig, en energiek. In contrast daarmee schilderde ik mezelf af als een bedaagde (ex) voorzitter in een morsige trui en behept met een achteloze verstrooidheid.

Doordat mijn naam onder het stukje stond - zo dacht ik - zou iedereen kunnen begrijpen dat deze betitelingen als een vorm van goedmoedige zelfspot moesten worden uitgelegd.

Door een toeval was echter mijn naam onder het stukje weggevallen en werd het geplaatst onder het kopje 'Van het bestuur'. Hierdoor leek het erop alsof een vrijpostig bestuurslid zo neerbuigend over zijn of haar medebestuurslid, de 'oude' voorzitter, schreef. Een aantal mensen verdacht zelfs de huidige voorzitter hiervan. 'Wie zou dit een zorg zijn', zult u misschien denken in deze tijd van verval van waarden en normen.

Maar vergist u zich niet. De voorzitter kreeg vele telefoontjes die de ex-voorzitter krachtig in bescherming namen tegen dergelijke omschrijvingen. De voorzitter moest steeds weer geduldig uitleggen dat het hier om Wagenaars zelfspot ging. Ach arme.

Laat ik duidelijk zijn. De huidige bestuursleden zouden er niet aan denken neerbuigend over elkaar te schrijven. De sfeer is prima en de wederzijdse waardering is groot.

Toch wil ik niet verhullen dat ik wel een warm gevoel kreeg, toen ik hoorde dat zoveel mensen het spontaan voor mij hebben opgenomen.

Een ander misverstand moet ook nog even worden rechtgezet. Jop Burlage doet nog gewoon de ledenadministratie. Cleo helpt haar.