...Geef de pen door...

Passie

Sabine en ik hebben elkaar leren kennen op een dansvloer in Nijmegen. Sinds een jaar of tien dansen wij de Argentijnse tango en Nijmegen was en is nog steeds the place to be. Zelfs buitenlanders wisten deze tango-tempel te vinden. Zo ook Sabine.

Ik zie haar nog staan in haar zwarte jurkje en dacht: "als ze net zo lekker kan dansen als ze eruit ziet, dan weet ik het wel!". Sabine vroeg mij ten dans.

Ja, ze danste lekker, en zie de gevolgen. De eerste jaren zagen we elkaar tweemaal per maand. Sabine woonde in Ingelheim am Rhein, zo'n 4 uur auto rijden. Als ik de trein naar Mainz nam at ik volgens protocol op het hoofdstation van Keulen een curryworstje en kon ik nog net met een kop koffie de vertrekkende Intercity induiken. Vervolgens dansen, dansen en dansen en natuurlijk op zondagavond weer naar huis. Gelukkig was Sabine uiteindelijk zo moedig om naar Nederland te verhuizen, dat scheelde een hoop gereis. De Tango perikelen zijn door familiaire omstandigheden afgenomen tot een enkele workshop per jaar, maar als ik de meeslepende muziek hoor zet ik onbewust de eerste pasjes van onze dans.

De Argentijnse tango heeft mijn leven voor een lange periode beheerst. Omdat de dans niet zo bekend is was ik uitermate verrast toen ik vernam dat zich een danspaar had gemeld voor het buurtfeest van 13 september j.l. Toen de eerste bandoneongeluiden mijn woonkamer bereikten, snelde ik met mijn 1 maand oude zoontje Max richting het pleintje. Ik was lichtelijk opgewonden want ik had geen flauw idee wie er zouden gaan dansen. Bij het bakkertje had ik wel hun affiche gezien, maar toch.

Het danspaar zag er mooi uit. Het viel mij op dat er niet zo veel mensen waren komen kijken, jammer, daardoor viel de sfeer een beetje tegen. Het is ook verdomd moeilijk om op klaarlichte dag rond het middaguur op een matje midden op straat een passionele dans te laten zien! Danspaar, bij deze alsnog mijn complimenten.

In onze wijk wonen veel oudere mensen of jonge gezinnen. 's-Ochtends vroeg, als ik op mijn fiets de straat uit rijd en in de woningen de lampen zie branden, vraag ik mij wel eens af wat al die mensen naast hun dagelijkse beslommeringen, nog kan beroeren? Hebben zij ook een passie? Is dat voor hen 'de kerk' of het spelen op hun trompet in 'het Honk'?

Momenteel is Max voor ons onze passie, maar hopelijk weten wij in de nabije toekomst onze mooie dans weer op te pakken.