Geef de pen door...

Wij wonen hier vanaf 1 juli 2003. Maar onze eerste kennismaking met de buurt was al eerder. In februari. Er stonden toen op Cranevelt en Alteveer verschillende huizen te koop. Met een vriend had ik de sport om samen huizen van binnen te bekijken. Dat gebeurde dan vanzelfsprekend in gezelschap van een makelaar.

Kopen!? Nee dat waren mijn man Bert en ik eigenlijk nog niet van plan. Want ja, we hadden het immers nog erg naar ons zin op de Sint Antonielaan.

Na een paar eerdere bezichtigingen hadden wij in februari onze nieuwsgierige ogen laten vallen op het pand Obrechtstraat 12. Er werd een afspraak geregeld: op een maandag konden we langs komen. Maar mijn huizenvriend belde af. Hij was ziek. Omdat ik echt niet alleen op pad wilde, belde ik mijn man Bert op om hem over te halen om mee te gaan. En wat gebeurde? Op slag raakten we beiden verliefd op dat huis. Ikzelf vanwege de enorme hoeveelheid ruimte die het huis bood. En Bert vanwege de schuur. Daarin zou hij lekker kunnen sleutelen aan zijn motoren. Hij zou ze er ook kunnen stallen! En wat we ook meteen bedachten, was dat ons zoontje Moritz een prachtige tuin zou krijgen om te spelen.

Evengoed spraken we af: "Nee, we doen het niet!!" Want we wilden immers nog geen ander huis? Dat kun je dan wel allemaal bedenken, maar dat huis bleef ons bezighouden.

Na een paar dagen belde Bert me op mijn werk en hij zei: zullen wij toch eens een bod doen? Dat deden we ook. Twee weken later belde de makelaar. Het aanbod was geaccepteerd

Grote paniek. En ook nog eens pijn in de buik. En maar tegenargumenten verzinnen! "Het is daar op Alteveer wel erg rustig." En ook: "de stad is straks zó ver weg. En trouwens, waar moeten we dan ons borreltje drinken? En zouden onze stadse vrienden nog wel langs komen? Want ze moeten eerst die hele bult op. Dus wat doen we ons aan? Straks zitten we daar eenzaam boven op die rotbult!"

En hoe gaat het dan? Na een maand verbouwen, zijn wij in juni verhuisd. Het tegendeel van al die bezwaren was en is waar. De overbuurman sprak ons al snel aan. Hij vertelde dat hij een kroeg aan het verbouwen was. Met andere woorden: ons borreltje zat aan de overkant.

Inmiddels zitten we hier nu vier maanden en bijna elke dag zeg ik tegen Bert: "ik voel mij in dit huis en ook in deze buurt echt een prinsesje" We hadden een prachtige zomer, zodat wij met Moritz de omgeving konden verkennen. Wandelend of op de fiets. Zomaar de bossen in of naar de dierentuin. En die winkels in de buurt! En zo kan ik nog veel meer op noemen. Maar het allerbelangrijkste vinden we toch wel de buren die ons hier echt thuis laten voelen. Wonen in deze prachtige wijk is voor ons de beste keus geweest.

En dan was er ook nog dat geweldige buurtfeest. Even met zijn allen afspreken hoor: VOLGEND JAAR WEER!

Maar eerst geven we de pen door aan Sabine, Hans en hun zoontje Max.