Van het bestuur

Op vier november j.l. konden de driehonderd actieve leden zich weer met z'n allen naar de recreatiezaal van Craneveer begeven om zich op de jaarlijkse hoogte te stellen van de beslommeringen binnen hun eigen recreatieve vereniging. En deden ze dat ook? Neen allerminst. De actieve leden lieten deze gelegenheid heerlijk onbekommerd en misschien zelfs in zalige onwetendheid aan zich voorbij gaan. Er lag bovendien een puik teevee-avondje Ajax in het verschiet. Misschien streed bij sommigen het voetbalhart nog even met het verenigingshart om de voorrang. Maar ruimbezoldigde voetballers, tegen een onbetaald bestuur, dat was een ongelijke strijd. Zo verkozen ze dan het die avond vruchteloze geploeter van de roodwitte pingelgoden boven een actieve bijdrage in het genoemde zaaltje.

Van degenen die de avondkou getrotseerd hadden waren de meesten de vijftig jaren reeds ruim gepasseerd en het waren grotendeels nog dezelfden die ook tien jaar geleden al bij deze gelegenheid het zaaltje vulden. Een vertrouwde familie, uit gewoonte op een donkere herfstavond bijeen.

Toch waren er tekenen van verjonging. De bedaagde voorzitter die in een morsige trui met achteloze verstrooidheid en een droog soort humor al meer dan een decennium de vergaderingen leidde, was nu vervangen door een met hem vergeleken jonge daadkrachtige man in een vlot jasje, die energiek de voorzittershamer hanteerde.

De mevrouw die sinds mensenheugenis de ledenadministratie beheert, was voor het eerst sinds jaren afwezig. In haar plaats deelde een veel jongere hartelijke doch bescheiden vrouw de kwitanties uit voor de contributiegelden. Ook de penningmeester die gedegen het financiële jaarverslag overlegde was nog jong en wekte een uiterst zelfverzekerde en deskundige indruk.

Ik prees de vereniging gelukkig met zoveel jong bestuurlijk elan. Maar toen meldde de voorzitter in de rondvraag dat zowel hij als de penningmeester dit jaar voor het laatst in het bestuur zouden zitten en zich het volgende niet meer verkiesbaar wilden stellen. "Het bestuur was een prettig gezelschap met een goede sfeer", zo meldde hij, maar het werd na al die jaren Craneveer toch weer eens tijd voor iets anders. Hij liet daarmee het gezelschap ouderen dat die avond de leden representeerde licht onthutst achter. Hij zegde echter toe dat hij en de penningmeester hun uiterste best zouden doen om op tijd een geschikte opvolger te vinden. Dat was dan toch weer een geruststellende gedachte. Jong elan blijft nodig!