Uit de bus...

In "Selectie" een boek vol sportcolumns, geschreven door Yoep van't Hek, kwam ik een verhaal tegen over een eigenaar van een visrestaurant in Seixal, een stad op het Portugese eiland Madeira. Deze Portugese Koelewijn was een fervent supporter van Benfica. Voor voetbalkenners is dat een bekende Portugese voetbalclub, waar ooit Eusebio de Zwarte Parel van Mozambique in speelde. Het aardige is nu dat deze Portugese Koelewijn een goede kennis is van de Madorese Hans Broekhuizen. DE fotograaf van de Madorese Koerier.

Welnu: op een dag speelde de Portugese topclub tegen Maritimo van Funchal het enige Madorese voetbalteam dat uitkomt in de Portugese ere-divisie. De heer Koelewijn vroeg zijn vriend de fotograaf om een foto te maken van Koelewijn Junior, acht jaar oud en gekleed in het clubtenue van Benfica. Die foto moest dan worden gemaakt op het moment dat de topclub het veld opkwam. Het achtjarig jong zou een seconde mogen fungeren als aanvoerder van de voetbalgoden. Hans Broekhuizen -hij was de beroerdste niet- voldeed aan het verzoek van zijn vriend Koelewijn. Deze laatste stroomden op dat moment de tranen over de wangen.

Het verhaal deed mij herinneren aan de beslissingswedstrijd van de Champions League tussen het eerder genoemde Benfica en "ons" Ajax. Deze vond plaats in het Parc des Princes in Parijs. De krant, waar ik toen voor rondreed, had zijn hoofdzetel in Amsterdam en organiseerde een treinreis inclusief toegangskaartjes voor de wedstrijd ten behoeve van de abonnees. Onder het personeel van de krant werden vrijwilligers gezocht, die als reisleider wilden fungeren. Als oud-voetballer meldde ik mij uiteraard voor dat baantje.

Een paar uur voor het vertrek werden alle reisleiders bijeen geroepen. Tijdens die meeting kregen we een nogal vervelende mededeling te horen. Wat was er gebeurd? Op het moment dat voor alle deelnemers trein- en toegangskaartjes werden uitgezocht, had iemand een vreselijke ontdekking gedaan. Alle toegewezen plaatsen in het stadion bleken staanplaatsen te zijn. Maar we hadden onze lezers zitplaatsen toegezegd. En daar hadden zij trouwens ook voor betaald! Weliswaar was er onmiddellijk contact opgenomen met het kantoor van Ajax. Maar helaas bleek er geen enkele zitplaats meer beschikbaar. Als reisleiders mochten wij dat nu eerst even gaan uitleggen aan de deelnemers.

Vanzelfsprekend kreeg iedereen het teveel betaalde ter plekke terug. Maar leuk vonden de deelnemers dat niet. Iedereen was ronduit teleurgesteld. Daar bleef het evenwel bij. Want als ons dat vandaag de dag overkomen zou zijn, hadden wij reisleiders dit incident waarschijnlijk niet overleefd.

Een ieder van ons had de verantwoording voor zo'n 20 deelnemers. In Parijs aangekomen aan het Gare du Nord stonden er bussen klaar, die ons in de buurt van het Parc des Princes brachten. We moesten nu nog enkele ongure straatjes door met tal van kroegjes. De wedstrijd was voor ons Nederlanders geweldig, want Ajax won met ruime cijfers.

Na de wedstrijd op de terugweg naar de bussen kwamen plotseling uit één van voornoemde kroegjes twee medereizigers, de gebroeders Gerritsen, te voorschijn. Ik had hen al gemist in het stadion. "Maar misschien hadden ze toch nog een zitplaats versierd", had ik bedacht.

En dat was ook zo, verklaarden ze. Ze hadden erg tegen dat staan opgezien. Want één van de broers was astmapatiënt. Om die reden waren zij een van de vele kroegjes ingedoken, waar ook een televisietoestel stond. Zo hadden zij toch een zitplaats gehad en bovendien van de overheerlijke Franse wijn genoten. De kroegbaas, vertelden ze, had 't wel vreemd gevonden: "Die rare Hollandais toch! Komen helemaal naar Parijs om daar naar een voetbalwedstrijd op de televisie te gaan zitten kijken. In de Pays-Bas is er toch ook televisie? Maar allez: het waren wel twee bijzonder gezellige klanten geweest." Vond hij.