Wijkgeschiedenis

Geschiedenis is een leuk vak. Vroeger heette het dat jongens daar een speciale aanleg voor zouden hebben. Meisjes niet. Waar die dan wel goed in waren, was verder niet duidelijk. Als schoolkind praatte je daar niet over. En al helemaal niet met meisjes zelf. Want die waren stom. Ja toch? Ieder jongetje dat een zusje had, geldt in elk geval van kind af aan als een ervaringsdeskundige op dat gebied.

Maar ik vermoed dat deze denktrant de afgelopen vijftig jaar wel bijgesteld is. En dat hoop ik ook van ganser harte. In mijn jeugd ging het er nog wel heel zwart-wit aan toe. Het afgelopen jaar heb ik mij in Craneveer spelenderwijs met de geschiedenis van met name de wijk Alteveer beziggehouden. Het werd een gekleurde geschiedenis: mijn herinneringen stonden centraal. Lezers vulden deze zo nu en dan aan. Daardoor werden die herinneringen onderbouwd. En soms ook weersproken. Ik heb er hoe dan ook veel plezier aan beleeft.

Ja u leest het goed: ik heb er plezier aan beleefd. Voltooid Verleden Tijd. Met de redactie van Craneveer was afgesproken dat ik niet ten eeuwige dage mijn herinneringen zou blijven mailen uit Brabant. Daar woon ik onderhand ook al weer zo lang, dat een streekkrant mij heel recent verzocht om over mijn Brabants verleden te verhalen. Daar pas ik voorlopig voor. Zo snel wissel je je liefdes niet in. Vind ik.

Er zijn de nodige onderwerpen blijven liggen. We hebben het gehad over acteurs in de wijk (laatste nummer afgelopen jaargang). Maar je zou ook de medische stand de revue hebben kunnen laten passeren. Dokter Cohen bijvoorbeeld. In de jaren zestig gaf hij zijn huisartsenpraktijk op om als psychotherapeut actief te worden. En ook om nog heel lang in de wijk te blijven wonen.

Over je hart uit kunnen storten gesproken: daar had dominee Foeken ook voor geleerd. Een man waar heel veel kleurrijke verhalen om heen gesponnen kunnen worden. En anders wel rond zijn uitgesproken kinderschare. De familie woonde in de witte pastorie aan de Beethovenlaan. De pastorie werd na het vertrek van de familie een kantoor voor het Rode Kruis en uiteindelijk ook nog kraakpand. Maar die herinnering is vaag. Later is de woning in elk geval gesloopt. Waar nu de voordeur van het Alteveld complex is, daar verlieten de dominee en zijn vrouw ook hun huis. De kinderen verkozen soms liever het raam. Alleen: dat zag niemand, want het was dan meestal heel erg donker in de wijk. Maar goed, het zijn verhalen. Pas als lezers deze onderbouwen, wordt het geschiedenis. Geachte Dames met een Alteveer verleden: grijp nu uw kans. Remmer Boelmans mailt voorlopig niet meer. Daar heb ik zelf voor gekozen. Maar ik blijf beslist aan Alteveer en Cranevelt denken. En met liefde.