Uit de bus geklapt

In een opmerkelijk artikel vroeg de plaatselijke V.V.V. onlangs om ruimere bijdragen voor de organisatie van festiviteiten in onze stad. De toon was dreigend: als er niet meer geld kwam, moest de V.V. afzien van het organiseren van leuke dingen in de stad.

Mijn gedachten dwaalden af naar de jaren waarop er nog tal van festiviteiten in de stad plaats vonden, zonder dat er om geld gebedeld hoefde te worden. Een mooi voorbeeld daarvan was "De wielerronde van Arnhem". Waar is die toch gebleven?

Bij het ontstaan van die ronde was ik een beetje betrokken. Aanleiding was Rotterdam. Daar organiseerde onze krant een wielerronde dwars door de stad over de Coolsingel. Wij waren werkzaam bij dezelfde krant in de regio Arnhem en vonden dat een idee om na te volgen. Het bestuur van "RETO", de enige wielerclub die Arnhem rijk was, met voorzitter Martens, de dames Kuster en van de Spreng, Eet Hermeling en Cor van Londen, was onmiddellijk enthousiast.

Er werd een route bepaald met een start bij de Grote of Eusebiuskerk aan de Broerenstraat, in de richting van het Politiebureau, dan over de Beekstraat, door de Ketelstraat en via de Bakkerstraat kwamen de renners weer de Broerenstraat in. Bij meting bleek dit ongeveer een parcours van één kilometer te zijn.

Bij het gemeentebestuur werd een vergunning aan gevraagd en toen hadden we de poppen aan het dansen. De toenmalige hoofdcommissaris van politie, via wie de vergunning uiteraard moest worden verleend, sprak duidelijke taal: "Dat is gekkenwerk, gekkenwerk! Een wielerronde midden door de stadskern. Nogmaals gekkenwerk!"

De toenmalige wethouder, de heer Bisterbosch bemoeide zich er persoonlijk mee. Hij neigde naar het standpunt van zijn commissaris, maar toen wij hem vertelden dat een dergelijke ronde in Rotterdam gehouden is en men daar dwars over de Coolsingel reed, veranderde hij van mening. Hij vond dat zo'n ronde dan toch ook in Arnhem mogelijk moest zijn. Hij zou zijn best doen de hoofdcommissaris te overreden. En ja hoor, de hoofdcommissaris ging overstag. Wij kregen een boekwerk met voorwaarden en regels. Het hele parcours moest aan twee zijden worden afgezet met dranghekken Via Henk van Amerongen regelden we twee kilometer dranghekken, afkomstig van de organisatie van de Vierdaagse uit Nijmegen.

Via kapitein Beldman van het garnizoenscommando kregen we de beschikking over een ik-weet-niet-hoeveel-tonner met personeel. Daarmee sleepten we al dat ijzer naar Arnhem. Beldman beloofde ons ook nog voor de wedstrijdavond enkele mensen van de Natris ter beschikking te stellen.

De wielerronde werd een enorm succes. Maar over geld gesproken. Ergens in het parcours lag een stoepje dat gevaar op kon leveren voor de renners. Dat moest weggewerkt worden. Via een stratenmakerbedrijf zou dat zeshonderd gulden kosten. We klopten daarvoor aan bij voornoemde wethouder en die regelde dat vlot via zijn ambtenaar Van Agenderen.

Zeshonderd gulden, dat waren destijds de enige kosten. De ronde verliep vlekkeloos; geen enkel incident. Nou ja? een kleintje. In de drukte van de kantine, waar de renners zich verkleedden liep iedereen door elkaar. Er werden felicitaties uitgedeeld, drankjes geschonken en verhalen verteld.
Een druktemaker onder die renners liep vanonder de douche in zijn blote tokus pal tegen een moederlijke dame op die een groepje heren een drankje schonk. In plaats van zich te verontschuldigen riep hij in zijn door adrenaline opgefokte overmoed uit "Hoe vindt u mij nou?" Voor die tijd --ik spreek van voor de seksuele revolutie-- was die opmerking ver over de grens. Maar de dame in kwestie nam hem keurig de maat. Zonder blikken of blozen bekeek ze hem aandachtig van top tot teen en merkte droog op: "Ach jongen, is dat nou alles!?"
De aanwezigen bulderden van het lachen. Jarenlang eindigde de aangesproken renner bij elke ronde waar hij acte de précense gaf als verlamd in de achterhoede, want telkens als hij zich naar voren werkte lispelde het hele peloton: "Ach jongen, is dat nou alles!?"

Hoewel de hoofdcommissaris achteraf één en al lof was, is die wielerronde op den duur toch ter ziele gegaan. Waarom? Uw buschauffeur weet 't niet.