Lotenpraat

Op de stoep staan drie jongetjes. Wie de aanvoerder is, hoef je niet te raden. Hij draagt een voetbalshirt. Van VDZ. Wie het favoriete vriendje is, spreekt ook voor zichzelf. Hij draagt de papieren: het inschrijfformulier voor de jaarlijkse lotenverkoop van de club. En nummer drie? Hij wilde graag mee. Dat zie je ook zo.

"Meneer, wilt u een lot kopen," steekt de aanvoerder van wal. "Dan moet u hier uw naam opschrijven," zegt de secretaris. "Er heeft nog bijna niemand iets gekocht," meldt spuit drie wat bedremmeld. De secretaris wil niet achterblijven: "Een heleboel mensen zeggen gewoon dat ze al een lot gekocht hebben." En de aanvoerder analyseert het spel van de tegenstander: En dat kan helemaal niet," zegt hij verontwaardigd, "want pas vandaag worden de loten verkocht".

Die zit. De buurt kan inpakken. Om het goed te maken koop ik twee loten. De aanvoerder krijgt meteen weer lol in het leven. Verlekkerd wijst hij naar de andere kant van mijn stoepje. "Meneer, mag ik daar van af springen?," vraagt hij en neemt alvast een aanloopje.

Tja...nu weet ik niet goed meer of ik wel de aardige meneer kan blijven. Want ook aanvoerders kunnen hard naar beneden vallen. Ik probeer een list. "Weet je," zeg ik, "van mijn moeder mocht ikzelf nooit van dat stoepje springen. Ze vond dat te gevaarlijk". De aanvoerder hoort het niet eens meer. "Ach meneer," zegt de secretaris berustend, "dat zeggen ze allemaal."