Spoken en griezels op Alteveer

Op zaterdag 2 oktober 2005 dreigden veel buurtkinderen door angstaanjagende spoken en griezels in het donkere bosje bij de jeugdherberg meegenomen te worden. Maar de kinderen van Alteveer en Cranevelt overwonnen hun diepste angsten en kwamen allen heelhuids uit het bosje. Dat kon niet van alle ouders gezegd worden...

**** Foto's!!! ****

De donkere heuvel zag er van onderaf al onheilspellend uit. Het was er niet pluis. Daar klonk ineens een heldere bel in het donker. Een sombere monnik bevestigde dat het een gevaarlijk pad was. Als je dan toch zo nodig erover wilde gaan, had hij nog wel advies: blijf bij elkaar, ga niet van het pad af, en kijk uit voor de stroper. Een stap het bos in, en het was pikdonker.

Ineens een schattig spookje, vlak langs je hoofd op en neer dansend. En een vleermuisje met roodgloeiende ogen. Zie je wel, we hoeven niet zo bang te zijn. Hoewel, wat is daar op dat heuveltje voor een enge man met een nare lach? En wat doet ie met die vrouw in bruidskleren? Het zal toch niet Dracula zijn? Als hij met haar over de schouders uit het zicht verdwenen is, is het weer zwart om ons heen. Dit is eigenlijk het allerengste: een donker paadje in het bos. Brrrr. Stel je voor, dat we niet in een groepje liepen, maar helemaal hier alleen zouden lopen....

En daar is ineens een verschrikkelijke beul met een enorme bijl! De groep deinst gillend achteruit, als hij op ons afkomt. Even lijkt hij om te keren, maar ineens stormt hij op ons af en heeft een moeder te pakken. Hij sleurt haar naar het hakblok, terwijl ze om hulp roept en alle kinderen gillen. Daar gaat zijn in het maanlicht flikkerende bijl al omhoog! Help haar!, klinkt het. Net op tijd wordt de moeder van een wisse onthoofding gered door haar zoon. Snel, weg naar boven! Het hart bonst twee keer zo snel in de keel. Nog zijn we niet veilig.

Allemaal enge onderkruipsels proberen ons bij de enkels te grijpen en komen niet uit het donker te voorschijn. Kijk: bovenaan het pad schijnt licht! Gelukkig, daar is weer een monnik, die ons waarschuwt, dat we voorzichtig over de weg moeten lopen. Hij moest eens weten waar we net allemaal langs gekomen zijn! We willen eigenlijk, niet, maar we moeten wel: het andere steile pad af, terug naar het startpunt. Langs de enge heks, die ons een gifdrankje in de mond giet. Willoos laten we het gebeuren.

Gelukkig, iets verderop een vriendelijke heks bij een spinnewiel. Ze heeft tegengif, zodat we niet honderd jaar zullen slapen, maar slechts dit weekend. Verder naar beneden, niet meer kijken naar alle enge wezens. Nog maar één doel voor ogen: beneden veilig aankomen bij de andere kinderen.

Eindelijk, de schommel, we zijn veilig! Daar verscheen Dracula nog een keer op de heuvel, maar het voelde al een stuk veiliger zo met z'n allen. Gelukkig waren alle verloren moeders en vaders ook weer binnen. Het was hartstikke leuk hoor, maar nu wil ik het er niet meer over hebben, anders krijg ik er een nachtmerrie van.