Geef de pen door...

In Craneveer is een estafette schrijfrubriek onder deze titel gaan lopen.

Eddy Jongepier was in het vorige nummer door Jacques Gerlofs aangewezen als schrijver van een nieuw stukje. De oud garagehouder aan de Eduard van Beinumlaan heeft zich van die taak gekweten. In zijn bijdrage leest u wie de bijdrage in het volgende nummer gaat schrijven.

Dat is me wat moois! Moet ik een stukje in Craneveer schrijven. Want de heer Gerlofs was zo vriendelijk mij De Pen door te geven. Maar een benzinetank vullen gaat me toch makkelijker af dan een pen. Laat staan een leeg vel papier.

Maar toch bedankt. Want ik wil de bewoners van Cranevelt en Alteveer wel even precies vertellen hoe het met de overdracht van mijn bedrijf gelopen is. Zoals dat in het stukje van de heer Gerlofs terecht gekomen is in Craneveer, is nu het idee dat mijn zoon Edward het bedrijf heeft overgenomen. Hij heeft het tankstation in handen gekregen, dat is waar. Maar de garage, dus de werkplaats en het keuringsgebeuren, is in 1999 overgegaan naar Max Korman. Dat toch even voor alle duidelijkheid.

Mijn werk aan de Eduard van Beinumlaan heb ik altijd met groot plezier gedaan. Toen ik in 1963 het bedrijf opende, moest er in de wijk nog flink gebouwd worden. Ook de flat boven de pomp was nog niet af. We hebben daar later zelf ook nog even gewoond.

In die jaren heb ik veel mensen in de wijk zien komen. Prettige en fatsoenlijke mensen voor het overgrote deel. Het leuke is dat ik er zolang gewerkt hebt, dat je later ook nog een hele verjongingsgolf in de wijk meemaakte.

Ik heb talloze klanten gehad, die ik met plezier in het volgende nummer aan het woord zou willen laten. Maar ik kies voor Sonja Boesveld. Jarenlang reed ze door onze wijken met haar crèmekleurige Citroen Meharis. Een leuk strandwagentje. Nou, Sonja reed er mee alsof het een verhuiswagen was. Zij was geloof ik de motor achter alle rommelmarkten voor elke goede doel actie. Op den duur wist iedereen haar ook wel te vinden. Als je iets kwijt moest van de zolder, kon je altijd wel bij haar terecht. Ik heb wel eens gedacht als ze weer met haar volgeladen auto langs kwam rijden: hoe is het mogelijk dat je er zelf nog in past?

Maar ik vind dat die inzet van haar best weer eens herinnerd mag worden. Ze woont niet meer in de wijk, weet ik. Zelf wonen we sinds een paar jaar trouwens in Bemmel.