Monumentje

Alteveer heeft al jaren een triest monumentje.

Iedereen die winkels bezoekt aan de Beethovenlaan of op weg is naar de bushalte komt er langs. Een hele generatie kindertjes al, heeft inmiddels de letters evan gespeld. Zoals kindertjes dat nou eenmaal doen als ze net kunnen lezen. Er gaat een wereld gaat je open: .......bloe-men... ...sla-ge-rij.... ...bus-hal-te.... .....war-me-bak-ker.... .....da-vid-stin-kt.

Het is alweer een poos geleden dat er van die gehurkte mannen in uniform, op gezette tijden met een zaklamp in grijze kastjes tuurden. Even hier en daar wat aan rammelen, om te kijken of alles nog goed is daarbinnen en het deurtje weer dicht en op slot. Maar bij de privatisering van het energiebedrijf zijn per onmiddellijk ook alle inspecties van het electriciteitsnet opgeheven. Die mannen bestaan niet meer. Het geld dat ze kostten kon beter aan een stadion worden besteed, als ik het goed heb begrepen. In ieder geval zijn de grijze kastjes in de straten van onze wijk van de ene dag op de ander weeskinderen geworden. Niemand kijkt er nog naar om.

Niemand kijkt er nog naar om. Dus David stinkt nog steeds. De hele straat is overhoop gehaald, nieuwe riolering aangelegd, een nieuw wegdek er overheen, grote verbeteringen. Het monumentje stond erbij, binnen de hekken. Maar David stinkt nog steeds.....

Wie is David? Hoeveel jaar was hij toen het geschreven werd? Hoe vindt zijn moeder dat? Wie heeft het geschreven? Is die er nog steeds trots op of schaamt die zich dood? Ze zijn allemaal een jaar of vijf ouder inmiddels. Wonen ze nog steeds hier in de wijk?

Een monumentje van onverschilligheid.
Een eindeloos monumentje voor David.
Recht voor je neus als je wacht voor je oversteekt.